Ω θάλασσα που την αυγή διαβαίνεις κανηφόρα
σα γιορτινή πομπή
και μ\' όλες σου τις θέαινες ξαναγεννιέσαι τώρα
σε γρήγορη αστραπή:

Αστάρτη με κατάμαυρο το στέμμα των κεράτων
κι ολόγυμνο κορμί,
π\' ορθή στην πλώρη διαπερνάς το μένος των κυμάτων
μ\' ακράτητην ορμή -

καλοπροαίρετη Ίσιδα, που σώζεις τα καράβια
στου πόντου τη βοή,
Τανίτ, που η Τύρος πάντοτε σε προσκυνά μ\' ευλάβεια
και βράδυ και πρωί -

Κυβέλη, Δίκτυννα, Άσχερα και Καλυψώ και Ρέα
κι αέναη Τηθύς,
κι ατέρμονη επικράτεια του μυστικού Νηρέα
σ\' ωκεανούς βαθείς -